İBRAHİM BODUR KASİDESİ
Kim sever ki bu kadar yetiştiği toprağı
Gül bağına çevirmiş doğduğu bataklığı
Çanlının medar- iftiharı İbrahim Bodur
Ekmeğiyle aşıyla verdi insanına huzur
Umutsuz insanına topraksız köylüne
Örnek oldun bereketinle cömertliğinle
Sen yoksullara aş garibanlara kardaş
Her daim onların rahatı içindir telaş
Bu güzelim ata yadigârı seninle coştu
Miskinliğe, israfa tahammülün yoktu
Sanatı şiiri sporu müziği çok severdin
Güzel olanı çalışkan insanı hep överdin
Dört başı mamur toprakları bıraktı bize
Dostu düşmanı imrenirdi aklına azmine
Vatanı sevdin güzellikleri önüne serdin
Sevmekti çalışmaktı her dem tek derdin
Çeşmeler yaptırdın ballar şerbetler akan
Yurtlar yaptırdın içinde garibanlar yatan
Ata sporumuz güreş seninle cihana serkeş
Varlığınla yanıyor garibin ocağındaki ateş
Ardından güzel Zeyneb’i bıraktın çanımıza
Onunla birlikte sahip çıkacağız mirasımıza
Sen ezberlettin güzel insan İbrahim Bodur
Yedi düvele de ‘Kale bodur seramik budur’
Yarası olan sana koşardı bir serçe misali
Yüreğindeydi ellerindeydi onların mecali
Adamların hası güzel insan İbrahim Bodur
Her gören der di işte insanlık merhamet budur
Rahat uyu duamız seninle ey adamların hası
Zeynebimizde bayrağın, sevdan onun sevdası
Sen Türkiye’min sevdalısı sen Çanlının babası
Sen Nevruzun sen Çanakkale’nin güzide evladı
Ruhun şad olsun bu torak seni unutmayacak
Eminim alemlerin efendisi sana kucak açacak
29.07.2016
Orhan OYANIK
Çan